Racuchy dyniowe

Jeśli myśleliście, że pozwolę reszcie dyni się zmarnować, to chyba nie czytaliście uważnie wpisu o byciu ekonomiczną dziewczyną.
Właściwie to kupiłam ją po to, żeby wypróbować ten przepis od babci, który dostałam w zeszłym roku już po sezonie dyniowym. Mama, dla której dynia to kolejne wojenne warzywo, aż wykrzyknęła, że placki są wyśmienite. A tata, który raczej nie chwali sam z siebie czyichś zdolności kulinarnych, tym razem złamał zasadę.
Przepis babciowy, z minimalną modyfikacją.

Na ok. 20 racuchów:

• 1 kg dyni (ważonej po obraniu)
• 4 jajka, białka i żółtka osobno
• 5-6 łyżek cukru
• 2 łyżki ekstraktu waniliowego
• min. 1/2 szklanki mąki, ale trzeba ocenić, czy nam gęstość pasuje i w razie czego dodać więcej
• sól
• olej do smażenia

Dyni w tym przepisie niestety nie pieczemy, co czyni jej obieranie niełatwym. Kiedy po godzinie się z tym uporamy, wrzucamy ją do maszynki do mielenia (albo ścieramy na papkę na tarce). 

Do zmielonej/utartej dyni dodajemy żółtka, ekstrakt i cukier. Białka ubijamy na sztywno ze szczyptą soli, a potem pianę dodajemy do dyni. Na koniec wsypujemy mąkę i delikatnie mieszamy, żeby nie zmarnotrawić ubijania białek. Smażymy na dość grubej warstwie gorącego oleju na złoto. 

Wykładamy na papierowy ręcznik do odsączenia. Posypujemy cukrem pudrem.

Z tego co wiem, niemodna robiła je w wersji wytrawnej, więc niech się wypowie, jeśli łaska :)